Rechtspraak

De rechtbank Limburg wijst op 21 april 2021 een loonvordering in kort geding af van een werknemer die op staande voet werd ontslagen omdat hij de verkeerde overledene heeft gecremeerd. Bij deze crematie was geen tweede werknemer ingeschakeld, wat volgens de protocollen verplicht is. De werknemer is ontslagen. Hij vordert loondoorbetaling in kort geding. De werknemer stelt dat er wegens drukte vaker geen tweede werknemer aanwezig is bij een crematie, maar het tegendeel wordt gesteld door vele collega’s en het uitvaartbedrijf. De rechter wijst de loonvordering af.

De Hoge Raad heeft zich op 16 april 2021 uitgelaten over ontslag op staande voet van een werknemer die te laat terugkeerde van vakantie. De werknemer had verlof aangevraagd, dat door de werkgeefster deels werd geweigerd. De werknemer was nog op vakantie toen zijn toegekende verlof eindigde. De Hoge Raad heeft geoordeeld dat het hof ten onrechte de vraag of werkgeefster de verlofaanvraag gedeeltelijk heeft mogen weigeren, irrelevant heeft geacht voor de beoordeling van de aard en ernst van de dringende reden.

In eerste aanleg is de Mecanoo veroordeeld tot betaling van een billijke vergoeding van € 300.445,50 bruto aan haar werknemer vanwege ernstig verwijtbaar handelen. De werkgever is daartegen in hoger beroep gegaan.

Het hof oordeelt dat van ernstige verwijtbaarheid zijdens Mecanoo geen sprake is. Daarmee is aan werknemer dus ten onrechte een billijke vergoeding toegekend. Het hof veroordeelt werknemer tot terugbetaling van de door Mecanoo betaalde billijke vergoeding. In dit blog bespreken wij de uitspraak van het Gerechtshof Den Haag.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: ‘EHRM’) heeft zich op donderdag 8 april 2021 uitgelaten over een vaccinatieplicht voor kinderen in Tsjechië. Het EHRM toetst of sprake is van een ontoelaatbare inbreuk op artikel 8 EVRM. Een nationale vaccinatieplicht is in dit geval gerechtvaardigd vanwege het gezondheidsrisico en het belang van bescherming van kleine kinderen. In deze blog wordt ingegaan op de implicaties van de uitspraak voor de op handen zijnde vaccinatiecampagne tegen Covid-19.

Na twintig jaar dienstverband vervalt de functie van werkneemster. Haar werkgever doet verschillende pogingen om werkneemster te herplaatsen in andere functies. Werkgever komt ook aan haar bezwaar tegemoet dat zij alleen in ploegendiensten wil werken. Werkneemster weigert iedere aangeboden functie. Het Hof oordeelt dat de aangeboden functies passend waren waardoor werkneemster ernstig verwijtbaar heeft gehandeld en haar recht op transitievergoeding kwijt raakt.

In kort geding heeft de rechter geoordeeld dat de werkgever in de gegeven omstandigheden de werknemer de toegang tot de werkvloer mocht ontzeggen en tevens zijn loon mocht opschorten omdat hij weigerde een mondkapje te dragen (zie hierover ons eerdere blog). In deze bijdrage bespreken wij de uitspraak van de kantonrechter ten aanzien van het ontbindingsverzoek van de werkgever. De kantonrechter ontbindt de arbeidsovereenkomst op grond van een verstoorde arbeidsrelatie (g-grond) en kent aan de werknemer, naast de wettelijke transitievergoeding, een billijke vergoeding van € 3.000 toe.

Werknemer heeft zelf op enig moment zijn arbeidsovereenkomst opgezegd. Hoewel het dienstverband binnen zes maanden weer wordt voortgezet, oordeelt de kantonrechter dat de werkgeefster na ontbinding van het tweede dienstverband geen transitievergoeding verschuldigd is over het eerste dienstverband. Daarmee wijkt de kantonrechter af van de tekst van de wet.

Gerechtshof Amsterdam bevestigt in deze uitspraak dat een werkgever niet gehouden is tot meewerken aan de beëindiging van een arbeidsovereenkomst en betaling van een transitievergoeding indien de loondoorbetalingsverplichting al vóór 1 juli 2015 – de inwerkingtredingsdatum van de WWZ – geëindigd is (de zogeheten ‘Xella-verplichting’). Vóór 1 juli 2015 hadden werknemers geen recht op een transitievergoeding en ook het recht van werkgevers op compensatie daarvan bestond niet. Een recht op compensatie is een voorwaarde voor toepassing van de Xella-verplichting. Nu daarvan geen sprake was, hoefde de werkgever niet mee te werken aan beëindiging van de arbeidsovereenkomst en had de werknemer geen recht op een transitievergoeding.

Een duidelijk personeelsbeleid kan het verschil maken bij de vraag of ontslag, in het bijzonder op staande voet, standhoudt. Het belang van duidelijk beleid is recentelijk door het Hof ’s-Hertogenbosch weer bevestigd. Het ging in die zaak om een werknemer die een pak koekjes uit de kantine meenam waarna hij (volgens de werkgever) agressief reageerde en dreigde met een schaar. Het ontslag hield stand in eerste aanleg, maar in hoger beroep wordt de werknemer in het gelijk gesteld vanwege - onder andere - het ontbreken van een duidelijk ‘koekjesbeleid’ bij werkgever.

Het innemen van een leaseauto door de werkgever omdat de werknemer niet voldoet aan de voorwaarde tot een minimum aantal te rijden kilometers kan gerechtvaardigd zijn. Dat de werknemer gedurende een lange periode de beschikking heeft gehad over de leaseauto en zij al gedurende lange tijd niet aan de vereiste kilometervoorwaarde voldeed, maakt dit niet anders.